Persekutimi i homoseksualëve nga nazistët
Krahas miliona hebrenjve, edhe homoseksualët u persekutuan nga nazistët.
Burrat gej nuk kishin vend në vizionin nazist pasi “nuk mundësuan rritjen e popullsisë ariane” dhe vlerësohej se nuk ishin të aftë të ishin ushtarë. Menjëherë pasi Hitleri mori detyrën, ai ndaloi të gjitha organizatat gej dhe lezbike.
Në maj të vitit 1933, Instituti për Shkencë Seksuale në Berlin, themeluar nga Dr Magnus Hirschfeld u bastis dhe shumica e 12,000 librave në të u dogjën publikisht. Kjo shënoi fillimin e heqjes nga Gjermania të ndonjë kulture të hapur gej ose lezbike.
Zbatimi i Paragrafit 175 – statuti gjerman që ndalon homoseksualitetin midis burrave – kishte qenë sporadike para vitit 1933. Sidoqoftë në vitin 1934 u krijua një ndarje e veçantë Gestapo për homoseksualët, dhe në qershor 1935 nazistët rishikuan ashpër Kodin Penal. Kushdo që shpallet fajtor mund të dënohet me një dekadë burg.
Termi “homoseksual” shkoi përtej burrave gej, duke përfshirë individë që u identifikuan, ose sot do të identifikoheshin, si gra trans ose biseksualë. Ligji nuk ndalonte veprimet seksuale midis grave, kështu që megjithëse lezbianizmi nuk u dënua, gratë nuk përballeshin me të njëjtin persekutim dhe shumë pak lezbike u arrestuan ose u ndëshkuan.
Në tetor 1936, Heinrich Himmler krijoi një Zyrë Qendrore për Luftimin e Homoseksualitetit dhe Abortit. Kjo u dha fuçi policisë të burgosin pafundësisht pa gjykuar këdo që ata e konsideruan të rrezikshëm për fibrën morale të Gjermanisë.
Rreth 90,000 burra u arrestuan për veprimtari homoseksuale midis 1937 dhe 1939. Midis 5,000 dhe 15,000 u burgosën në kampe përqendrimi. Është e panjohur se sa kanë humbur, por një studiues kryesor, Ruediger Lautmann, beson se niveli i vdekjeve mund të ketë qenë deri në 60%.
Shumë të mbijetuar dëshmuan se burrat që mbanin simbolin homoseksual të një trekëndëshi rozë, shpesh trajtoheshin veçanërisht ashpër nga rojet dhe të burgosurit e tjerë për shkak të paragjykimeve të gjera kundër homoseksualëve. Shumë ishin subjekt i abuzimit fizik dhe seksual.
Pas shpërthimit të luftës, përndjekja u rrit. Nga viti 1942, gjyqtarët dhe zyrtarët e kampit SS kishin të drejtë të urdhëronin kastrim të homoseksualëve të burgosur pa pëlqimin e tyre. Duke filluar në vitin 1943, homoseksualët ishin në mesin e të burgosurve të vrarë të kampit të përqendrimit si pjesë e një programi të ‘shfarosjes përmes punës’ të sponsorizuar nga SS.
Pas luftës, të mbijetuarit e kampit të përqendrimit homoseksual nuk u njohën ose u kompensuan si viktima të përndjekjes naziste. Disa duhej të vuanin dënime me burg, pavarësisht kohës së kaluar në kampe përqendrimi.
Versioni i ndryshuar i Paragrafit 175 mbeti në fuqi deri në vitin 1969, me shumë burra homoseksualë që jetonin nga frika e arrestimit ose burgosjes.
Nuk ishte deri më 8 maj 1985 që homoseksualët e vrarë nga nazistët morën mirënjohjen e tyre të parë publike në një fjalim të Presidentit të Gjermanisë Perëndimore, Richard von Weizsäcker.
Më në fund, në 1994 Gjermania zyrtarisht shfuqizoi Paragrafin 175. Në 2002 Gjermania i fali ata që u dënuan nën statut gjatë epokës naziste.
