Demonstratat e Manchesterit kundër ligjeve homofobike
Në fillim të vitit 1988, Manchesteri u ngrit në demonstrata që kanë ndryshuar historinë.
Më 20 shkurt 1988, dhjetëra mijëra njerëz u ngritën në këmbë, duke përmbytur rrugët, duke kënduar këngë e duke valvitur banerët e tyre. Të furishëm, por me gëzim të fortë. Ishte një ditë që do të ndryshonte historinë.
Shkaku? Vendimi i administratës së Margaret Thatcher për të diskriminuar në mënyrë të qartë personat homoseksualë përmes Klauzolës 28 të Ligjit të Pushtetit Lokal 1988. Manchesteri ishte qyteti që refuzoj ta pranojë atë.
Legjislacioni i ri, i cili hyri në fuqi në maj të atij viti, u përpoq ta bënte të paligjshëm për organet siç janë këshillat të ‘promovojnë’ homoseksualitetin, përfshirë një ndalim mbi shkollat që japin mësim për ‘pranueshmërinë e homoseksualizmit si një marrëdhënie familjare e pretenduar’.
Kjo politikë e ashpër nuk kishte ardhur në një vakum. Klauzola 28 pasoi shfaqjen e krizës së SIDA-s një epidemi që shihte burra homoseksualë të shfaroseshin dhe me frikë edhe më shumë se më parë – dhe erdhi mes homofobisë në rritje brenda shoqërisë, duke përfshirë një axhendë policie të spikatur homofobike brenda vetë Manchesterit.
Manchester kishte një komunitet LGBT në rritje, një histori e aktivizmit për të drejtat e homoseksualëve, një hapësirë gjithnjë e më e vendosur dhe ‘e sigurt’.
Më shumë se 20,000 njerëz – homoseksualë e heteroseksualë – u mblodhën në qendër të qytetit për të parë korin e këngëtarit Tom Robinson të këngës “Krenar për të qenë Gej”, së bashku me fjalimet e Ian McKellan, Michael Cashman, Sue Johnston dhe udhëheqësi i atëhershëm i këshillit të Manchesterit, Graham Stringer, i cili sulmoi politikat homofobike të shefit të kontrollit James Anderton, si dhe vetë Klauzolën 28 .
Ligji u shfuqizua në vitin 2003, megjithëse më vonë kryeministrat konservatorë David Cameron dhe Theresa May të dy votuan kundër heqjes së plotë të ndalimit.
